O Agorze i szwaczkach z Ank Morpork:

Tych, z których tylko jedna miała igłę.

Piszę ten wpis, bo irytuje mnie taka jedna (nie Ty) w Internecie. Otóż: kilka miesięcy temu Gazeta Wyborcza puściła artykuł o paniach wiadomej profesji, który to artykuł podzielił Internet: jedni twierdzą, że to promocja prostytucji i zło, inni, że to praca, jak każda inna i że to dobrze, że ktoś o tym powiedział.

I tak wałku wałku, jak ciasto na wielkanocny mazurek.

Dlaczego my, stratedzy podniecamy się rosyjskimi stratami:

Według amerykańskich danych, które niedawno wyciekły Rosja miała na Ukrainie stracić około 43 tysiące poległych. Liczba ta jest z jednej strony zatrważająca, bowiem znikło całe miasto powiatowe. Z drugiej strony jednak wobec liczebności ruskiego wojska wydaje się nie robić wrażenia. Bo czym jest 43 tysiące poległych wobec 990 tysięcy członków aktywnego personelu wzmocnionego dodatkowo o 300 tysięcy „mobików”?

Dlaczego więc ta liczba tak bardzo raduje wszystkich, kanapowych strategów?

Fajna, ciekawa i mało znana broń dla barbarzyńców:

Trochę nie mam pomysłu, o czym pisać…

Więc zrobię listę broni, jakie mogłyby pojawić się w erpegu, grze lub książce jako uzbrojenie egzotyczne, przeznaczone dla ludzi spoza kręgu cywilizacji, dzikich plemion lub dziwacznych kultur.

Spójrzmy więc na kilka ciekawych typów uzbrojenia z dawnych czasów.

Dark Fantasy: co ludzie mieli na myśli, gdy stworzyli tą nazwę?

W ciągu ostatnich kilku lat miałem okazję przeczytać parę klasycznych utworów Dark Fantasy z lat 80-tych i 90-tych. W wypadku niektórych był to powrót po latach, w wypadku innych poznawałem je na świerzo. Łączy je kilka cech: na ten przykład prawie nigdy nie są mroczne, a przynajmniej nie w dzisiejszym tego słowa znaczeniu. W efekcie zastanawiam się, co ludzie myśleli, kiedy tą nazwę tworzyli.

Przyjrzymy się dzisiaj tej liście.

Nowoczesny gracz i Warhammer: studium przypadku

Nie tak dawno temu powtarzany był mem, że niby gracz, który zacząłby karierę od innego systemu, a już w szczególności od „pewnych gier”, nigdy nie przesiadłby się z własnej woli na Warhammera. Po prostu system ten jest tak zły, że przesiadka nań jest niemożliwa, a ludzie grają weń dlatego, że innych nie znając. Tak się składa, że zdarzyło mi się siedzieć na jednym kanale z pewnym RPG-owcem „nowego pokolenia”. Który to RPG-owiec co jakiś czas relacjonował nam swoje przygody z grami fabularnymi. Wszystko to działo się bez mojego, większego udziału, niejako samorzutnie.

To, co zaprezentował było natomiast nader interesujące.

Przeczytane w Marcu 2023: Cornwell, Brook i trochę popularyzatorów

Kolejny miesiąc bardzo skromnej lektury, uwieńczony przeczytaniem zaledwie pięciu pozycji. Jak zwykle w paśmie książek popularnonaukowych były to tytuły bardzo dobre i jak zwykle w paśmie książek fantastycznych było wiele powodów do narzekania.

Ale przejdźmy może do sedna zamiast się rozwodzić nad tym problemem.

Make France great again!

Jak wiadomo z przedostatniego wpisu: niedawno miałem okazję przeczytać komiks Kroniki Czarnego Księżyca i lektura podobała mi się bardzo. Niestety wrażenie zepsuł mi tom 14, a 15 i dalsze (jest ich 21) ten stan pogłębiły. Częściowo wynika to ze zmiany konwencji dzieła, z klasycznego fantasy na planet punk. A częściowo z uwagi na głupoty, jakie autorzy tam popisali. Głupoty raczej mało strawne i raczej zaskakujące, przynajmniej dla kogoś, kto urodził się i wychował w Polsce.

Podejrzewam, że dla osób wychowanych w innych krajach też mogą wydawać się podejrzane. Ogólnie idee zawarte w komiksie najkrócej opisać mogę jako „oświeceniowe”. Nie w sensie, że takie mądre, tylko w takim, że XVIII-wieczne.

Postać alubialna: jak stworzyć

Frey. Postać, którą znam wyłącznie z youtubowych gameplay. Nie przypominam sobie jednak, żebym jakąkolwiek inną bohaterkę gry tak bardzo chciał udusić.

Weźmy pod lupę takie bohaterki jak Galadriela z Pierścieni Zdrady, Frey z Forspoken czy też Velma z wiadomej abominacji łączy jedno. Nie są to postacie złe, nieudane, odpychające czy niesympatyczne. Są to postacie absolutnie alubialne. To znaczy takie, co do których chcemy tylko, żeby zeszły z ekranu, niezdolne wywołać jakichkolwiek, ciepłych emocji czy nawet zainteresowania w widzu. Dziś zajmiemy się tym jak skonstruować taką postać. Gdyż ich budowa jest najwyraźniej najnowszym krzykiem mody…

Kroniki Czarnego Księżyca – chciałbym móc wam polecić ten komiks:

Dawno temu istniał taki producent gier komputerowych, który nazywał się Cryo Interactive. Zasłynął on tworzeniem masy gier, które były bardzo ładne graficznie, oparte na świetnych pomysłach, ale spieprzonych pod pozostałymi względami.

Studio to wyprodukowało między innymi strategię Kroniki Czarnego Księżyca, być może nie kultową, ale dość dobrze znaną retro-graczom w Polsce.

Wiele, bardziej ogarniętych osób wie, że gra oparta została o serię komiksową pod tym samym tytułem.

I porozmawiamy sobie dziś właśnie o tym wydawnictwie.

Endling: Extinction is Forever – jak nie robić gry o ekologii:

Endling: Extinction is Forever jest grą stawiającą sobie za cel budowanie wrażliwości ekologicznej. Wcielamy się w ostatnią lisicę żyjącą w zniszczonym przez człowieka świecie. Mamy za zadanie ocalić swoje potomstwo od śmierci, wykarmić je i ogólnie rzecz biorąc zapewnić przetrwanie gatunku.

I kurcze…

Nie przypominam sobie gry, która miałaby budować wrażliwość, a która wybrałaby sobie równie durny temat.