Święci niepewni i niezalecani:

Przy okazji czytania o średniowieczu natrafiłem na pewną ilość sylwetek postaci świętych. Większość z nich żyła pobożnie i stanowić może przykład dla żyjących.

A niektórzy nie.

Dziś skupimy się na żywocie i dokonaniach co ciekawszych postaci z tego grona.

Święty Saba Got:

W trzecim wieku po Chrystusie pogański lud Gotów osiadł na Krymie. A Gotami rządził król imienia Atanaryk, bardzo na kościół Pański zawzięty, postanowił on więc chrześcijan w swym kraju wytępić.

Tak więc Atanaryk rozkazał zgromadzić cały swój lud i zarżnąć wołu ku czci bożków, a następnie dać każdemu kawałek do zjedzenia. Wiadomo bowiem było, że chrześcijanom zwierząt ofiarnych jadać nie wolno. I tych, co by nie jedli zamierzał pozabijać.

Ale ludowi gockiemu zrobiło się smutno i straszno, bowiem chrześcijanie nic złego nie robili, chodzili tylko do kościoła i modlili się, tak, że wielu z tych, co trwało w pogaństwie miało wśród nich krewnych i na dobrej stopie z nimi żyło. Zabili więc drugiego wołu, tym razem normalnie, upiekli i dawali jego mięso wiernym do zjedzenia. I prawie wszyscy zjedli. Jednak wśród chrześcijan był mąż szczególnej pobożności imieniem Saba i ten się wyłamał.

Zobaczył to zły król i rozsrożył się przeokrutnie:
– Dlaczego nie jesz? – zapytał się więc świętego.

– Bo jestem chrześcijaninem, a chrześcijanin mięsa zwierząt ofiarnych nie jada.

– Ale wszyscy inni jedzą.

– Bo oni zarżnęli drugiego wołu i jego mięso spożywają. Oszukali cię królu – wsypał kolegów święty.

Na te słowa król zapałał gniewem jeszcze straszniejszym.

– Czy to prawda? – zapytał się władca.

– Nieprawda królu!

– Ale ten człowiek twierdzi inaczej!

– Bo kłamie! On sam jeden jest chrześcijaninem, my tutaj natomiast wszyscy są dobre poganie, więcej wiernych Chrystusowi nie ma.

Słysząc te słowa Saba rozsierdził się i nie wytrzymał.

– No teraz powiedzieliście prawdę! Ja sam jeden tutaj jestem chrześcijaninem! Reszta to pozerzy! – oświadczył. – Wyparliście się Chrystusa i udawaliście, że jecie ofiarne mięso, a wiadomo, że chrześcijanin nie kłamie!

Słysząc te słowa król jednak zamyślił się:

– Skoro jeden, to niegroźny – postanowił. – Ale kara być musi! I to naprawdę straszna! Torturować – rozkazał. – I to na śmierć!

Tak więc pochwycili go ludzie króla i jęli torturować. Tortury trwały i trwały, aż kaci się zmęczyli i siedli pod drzewem i ze zmęczenia zasnęli. Ujrzała to pewna niewiasta, poganka i podeszła do Saby.

– Tyś nić nie zrobił, ino chodził do kościoła, a oni tak strasznie cię gnębią, zupełnie bez powodu – powiedziała świętemu, ulitowała się nad nim i rozcięła jego więzy. – Uciekaj puki śpią, schowaj się w lesie, a nic ci się nie stanie!

Na co święty tak jej powiada:

– Idź sobie precz głupia kobieto! Czy nie widzisz, że ja tu męczeństwa doznaję? Jeszcze trochę, a mnie zabiją i pójdę do nieba i będę zasiadał po prawicy Chrystusa, ty tępa pizdo…

Słysząc te słowa niewiasta obraziła się i sobie poszła. Święty Saba natomiast został w swej celi i czekał do rana.

Rano przyszedł król Atanaryk i ujrzał rozcięte więzy. Spytał się więc świętego:

– A tyś czemu nie uciekł, skoro z pętów żeś się uwolnił?
– Bo ja chcę umrzeć za Chrystusa! – oznajmił święty.

Na co król powiada:

– To da się załatwić. Zabrać go więc i utopić!

Raz jeszcze pochwycili go więc poganie i zaprowadzili nad rzekę, co nie było trudne, bo święty oporu nie stawiał. Jednak serca im się krajały i mówili między sobą, że król niepotrzebnie jest taki okrutny i zabijać świętego szkoda. Przeto gdy stanęli nad wodą ich wódz zwrócił się do świętego takimi słowami:

– Tam za wodą jest granica i kończy się nasze królestwo. Uciekaj, a życie ocalisz! My cię ścigać nie będziemy! Tylko pamiętaj nigdy tu nie wracać, boś króla rozgniewał straszliwe…

Na co święty im pouczył takimi słowami:

– Czemuż się ociągacie i nie wypełniacie rozkazu, jaki wam dano? Widzę ja to, czego wam dojrzeć nie dozwolono! Oto przede mną stoją wam niewidzialne postacie, które mnie do wiecznej chwały zabiorą, a czekają tylko, aż dusza moja z ciałem się rozłączy!

Pojęli więc poganie, że z niebezpiecznym świrem mają do czynienia i go utopili.

Święty Mikołaj i synod w Nicei:

W roku 325 odbywał się wielki synod w mieście Nicea. Na synodzie tym zgromadzili się biskupi z całego chrześcijaństwa, by obradować o sprawach wiary. A był wśród nich pewien heretyk, zwolennik grzesznika Ariusza. I dyskutował on z nimi i wielu do błędu przekonał. Jednak między zgromadzonymi był sam święty Mikołaj. Na dźwięk słów heretyka gniew go święty ogarną i podszedł do niego i w pysk go strzelił, a sam Bóg rękę jego prowadził, więc na miejscu go zabił.

Zdarzenie to wielki podziw wśród biskupów wzbudziło i między cuda świętego Mikołaja zapisane zostało. Temu też święty ów jest patronem walczących z herezją.

Nieznany święty i poganie:

A w czasach niewiele późniejszych, w okresie wędrówek ludów żył w Galii święty nieznany z imienia, albowiem w czasach, gdy o nim czytałem nie robiłem jeszcze notatek i za nic jego akurat znaleźć nie mogę. Za młodu był on germańskim najemnikiem służącym w rzymskiej armii, nawrócił się w niej na chrześcijaństwo i z wielkiej pobożności zasłynął, przeto inni germańscy najemnicy wybrali go na biskupa i piastując to stanowisko późnej starości dożył.

A zdarzyło się tak, że do miasta, w którym mieszkał nadciągnęli barbarzyńcy. Zebrał się więc lud cały i posłał swego biskupa na negocjacje, by znośne warunki poddania wyjednał. Tak więc ruszył święty nieznany z imienia między niewiernych i dotarł do ich obozu. Zobaczył strażnika stojącego na warcie i pozdrowił go znakiem krzyża.

Jednak strażnik ten był zabobonnym dzikusem, uznał więc, że biskup na niego zły urok rzuca, dobył więc topora i rzucił się na świętego. Ten jednak, za młodu zawodowym żołnierzem będąc broń mu odebrał i czaszkę roztrzaskał.

Widząc to inni poganie rozeźlili się bardzo, broni dobyli i jęli na świętego nacierać, by śmierć męczeńską mu zadać, ale ten ich zabijał, jednego po drugim. W końcu, gdy na trawie leżało już dwadzieścia czy trzydzieści zwłok nadszedł sam wódz barbarzyńców, ujrzał masakrę i spytał się:

– A tu co się kurwa wyprawia?

Na co święty nieznany z imienia również i jego znakiem krzyża pozdrowił i ogłosił, że oto przybywa w pokoju, by poddanie się negocjować.

Ale sam Szatan wzrokiem poganina kierował i ukazał mu siekierę w rękach świętego, oraz krew i mózg, jakimi ta była już pokalana.

Na ten widok więc wodza najeźdźców gniew straszny ogarnął, dobył więc własnej broni i skoczył na świętego.

Ten więc również i jego zabił.

Na ten widok pozostali barbarzyńcy pojęli jak wielka jest potęga Boga i ogarnęła ich bojaźń pańska, upadli więc na kolana, obiecali chrzest święty przyjąć i co prędzej z Galii się wynieść, a chrześcijan więcej już nie napastować.

Fałszywy Chrystus z Bourges i biskup z Velay:

A jeśli wierzyć „Historii Franków” pióra biskupa Grzegorza w VI wieku w mieście Bourges żył mąż pewien nieznany z imienia (albowiem omawiany biskup go nie odnotował), który, w młodości pokąsanym przez pszczoły będąc pomieszania zmysłów doznał, chodził więc po wsiach i za Chrystusa się podawał. A przy tym dokonywał fałszywych cudów i oszukańczych uzdrowień, przeto ludzie tłoczyli się wokół niego. I wędrował ten człek przez cały kraj, aż do miasta Velay zawitał.

I tam napotkał go lokalny biskup. Ten człekiem pobożnym będąc nie wiedział, czy ma do czynienia z oszustem, czy też faktycznym Mesjaszem. Uklęknął więc pokornie i poprosił, żeby na dowód swej boskości szanowny zbawca cudu jakiegoś dokonał, ale bardzo spektakularnego, godnego syna Bożego.

Na co mąż ów uspokoił biskupa, że mimo iż nie dobrze jest wystawiać Boga na próbę, to on jego wątpliwości rozumie i podziela, przeto dokona czegoś niesamowitego i zmartwychstanie. Po czym ponaglił mieszczan, by co rychlej przynieśli sznurek, albo młotek z gwoździami, albo coś podobnego…

I przeląkł się tłum, albowiem człek ten cudami słynął i ryzyko, że jest mesjaszem niemałe było, a nikt nie chciał grzechem Judaszowym zgrzeszyć.

Jednak był między ludźmi pewien niewolnik biskupi, Sas, zatwardziały poganin. I wziął on siekierę i podszedł do rzekomego mesjasza i łeb mu rozwalił. I ten padł na ziemię i drgawki nim wstrząsnęły i przestał oddychać. I wszyscy myśleli, że zaraz on zmartwychwstanie.

Ale nie zmartwychwstał.

Święty Jan z Kęt i męczeńska śmierć:

Święty Jan z Kęt tak pragnął dostać się do nieba, że udał się w kraje zamorskie, by niewiernych nawracać i z ich rąk palmy męczeńskiej dostąpić w sposób możliwie okrutny.

Ale nie udało się.

Nawróciły się bowiem podstępne sukinsyny.

Jan Winko z Krakowa, Misjonarz:

A w wieku XV w mieście Kraków żył rycerz Jan Winko, który, owładnięty ideą krucjat do Ziemi Świętej się udał, by niewiernych mieczem nawracać. Jeno na wstyd i pohańbienie to wyszło. Nie dość bowiem, że nikogo nawrócić nie zdołał, to sam na wiarę turecką przeszedł, na miejscu osiadł i tak w otoczenie się wtopił, że przez mnichów franciszkańskich, którzy z nim byli w kontakcie Turkiem był zwany.

Cesarz Łaciński i korona cierniowa:

W wieku XIII cesarz łaciński Konstantynopola sprzedał królowi Francji oryginalną Koronę Cierniową, by zyskać pieniądze na walkę z Grekami. I 20.000 funtów srebra za to skasował. Kiepski był to jednak interes dla Franków i marny rarytas, bowiem król Francji podówczas posiadał już trzy takie w skarbcu, a świecie całym łącznie 560 ich było, co samo w sobie jest.

Cud wątpiącego Krzyżaka:

W Zakonie Niemieckim żył pewien rycerz, który wątpił w pobożność czynów krzyżackich (no ciekawe czemu?) i modlił się wielce do najświętszej panienki, by jego wątpliwości rozwiała. Pewnego dnia więc we śnie objawili mu się święci Benedykt, Dominik oraz Franciszek i inni założyciele zakonów mnisich. Jako, że krzyżak chciał odejść od swych braci, wszyscy jęli obradować, do którego zakonu go przenieść i wszyscy odmówili mu wstępu do swego zakonu, bo „nie zabijaj”.

Krzyżak zmartwił się tym wielce i poszedł do Wielkiego Mistrza, by tam porady szukać.

I Wielki Mistrz wyjaśnił mu, że próżno się trapi. Sen ów znaczył, że jego miejsce jest w Zakonie Niemieckim i w nim winien nadal szukać zbawienia. I wielu mówi, że zbawienie niedługo znalazł, albowiem dni kilka później palmy męczeńskiej w bitwie dostąpił.

A inni, że prosto do piekła poszedł, bo „nie zabijaj”.

Święty Jan Kapistran i Słowo Mocy: Śmierć

W roku 1453 święty Jan Kapistran przybył do Wrocławia, lecz na jego widok zgromadził się tłum magistrów i innych bezbożników, który w jego świętość nie wierzył i postanowił z błogosławionego męża zakpić. Znalazł się przeto pewien żak, który w trumnie się położył i umarłego udawał. Tłum bezbożny natomiast trumnę podniósł i przed oblicze świętego przywiódł tak mówiąc:

– Panie! Człek ten był wielkiej pobożności, a teraz nie żyje! Zlituj się przeto i zechciej go wskrzesić!

Święty jednak przejrzał podstęp grzeszników i tak im powiada:

– To idźcie i pochowajcie go razem z innymi szubrawcami!

Na to z ciżby wystąpił nadgrzesznik i w pysze swej tak do świętego rzecze:

– Skoro ty go wskrzesić nie zdołasz, to ja ci pokaże, jak to się robi – po czym nachylił się nad trumną i rzecze do niego. – Wstań!

Ale ten nie wstał.

– Wstań! Co robisz? – powtórzył łobuz.

Jednak tamten dalej nie wstawał.

Bo umarł.

Święty Jan Kapistran i oczyszczenie Wrocławia z Żydów:

Bawiąc we Wrocławiu święty wygłaszał też liczne kazania przeciw Żydom i żydostwu. I lud powstał i wygnał Żydów z miasta, wszystkich, prócz 41, których pojmano i spalono na stosie. Ale nie wszyscy uciekli.

Tych, co pozostali oskarżono o kradzież konsekrowanej hostii i pojmani zostali, a potem przyprowadzeni przed oblicze świętego, który nad nimi sąd sprawował. I kolejnych cztedziestu jeden ich zagładzono: czternastu z nich przez ćwiartowanie, a dwudziestu siedmiu przez spalenie na stosie. Po czym Żydów raz jeszcze z miasta wygnano, za wyjątkiem dwudziestu, których ochrzczono pod przymusem. Święty tylko dzieci poniżej lat siedmiu zabrać im nie pozwolił, tylko odebrał je rodzinom, przekazać chrześcijanom nakazał, ochrzcić i wychować w prawdziwej wierze.