Nowe Kawaii – wrażenia:

Już krótka lektura nowego, „wskrzeszonego” Kawaii udowadnia nam, że trzyma ono standard, jaki wyznaczyło sobie w dawnych czasach i to raczej uparcie. Magazyn jest mentalnie osadzony tak mocno w latach 90-tych, że można by uwierzyć, iż numer, który dostaliśmy do rąk leżał od dwudziestu lat na dysku twardym u Mr. Jediego. Potem ktoś postanowił go wyciągnąć, troszeczkę zaktualizował i wydrukował. Od tamtej pory w magazynie bowiem niewiele się zmieniło.

Tak więc…

…całość otwiera przegląd wiosennych nowości.

I bardzo dobrze.

Szkoda tylko, że jest sierpień. Nowe Kawaii wyszło końcem lipca, natomiast omawiane tytuły ukazały się końcem marca. Każdy więc, kto chciał, dawno je już skończył oglądać. Sensu pisać o nich nie ma. Tym bardziej, że redakcja często o tych nowościach nie ma więcej do powiedzenia, niż „kolejny sezon znanego anime”. Zwrot ten, ze zmieniającym się liczebnikiem pojawia się nadmiernie często.

Przy okazji widać też, że Kawaii trzyma się starej zasady…

…jeden błąd na dwie kolumny tekstu.

Błędy te są różne, od ortografii i stylistyki poczynając, ale tak naprawdę rażą poważne błędy merytoryczne i edytorskie, takie, jak pomylone obrazki, czy umieszczenie ilustracji, które nie mają odwołania w tekście. Zresztą, obejrzeć można je sobie niżej.

Pomylone ilustracje.

Więcej pomylonych ilustracji.

…tylko kim są te baby? Bo tekst o nich nie wspomina.

Nie lepiej jest z samymi tekstami:

Na okładce Songo z Dragon Balla zachęca nas do lektury magazynu. Nie trudno więc zgadnąć, że me oczy pierwsze skierowały się na poświęcony tej serii artykuł. I był to błąd. Prawdę mówiąc nie wiem, czy nazwać tekst Papkina o tej serii „strumieniem myśli” czy raczej „bełkotem”. Faktem jest, że mało który bloger w internecie puszcza u siebie tak bezsensowne, pozbawione wewnętrznej spójności i nielogiczne wpisy.

Mam pomysł na pracę dla kulturoznawców. „Rola kobiet w świecie Dragon Balla”. Trzy podstawowe serie: na licencjat. Dragon Ball Super i filmy: na magistra. Manga: na doktorat. Gry: na profesurę.

W moim odczuciu tego typu tekst nigdy nie powinien trafić do druku w szanującej się gazecie.

Moje osobiste zaciekawienie wzbudziły natomiast teksty pisane przez Marcina „Tenchiego” Świętoniewskiego. Zastanawia mnie bowiem, czy jest to ta sama osoba, która w „starym” Kawaii używała ksywki Mitsumaru Tenchi. Jednak bez wnikania w personalia: teksty firmowane tym pseudonimem są najlepsze, a przynajmniej: napisane najstaranniej i najdojrzalsze.

Może trochę suche, ale przynajmniej człowiek nie zastanawia się, gdzie poeta miał rozum i godność człowieka.

Osobnym problemem jest moim zdaniem dobór tekstów. Praktycznie wszystkie omawiane tutaj tytuły to straszny standard. W zasadzie tylko cztery recenzje („Kulinarne pojedynki”, „Batman-Ninja”, „Hoozuki Reitetsu” oraz „Little Witch Academia”, ) nie pochodzą z listy rzeczy oczywistych, które nasuwają się na myśl, kiedy człowiek chce wymienić jakieś anime.

Reszta: Dragonball, Atack on Titans, Yuri on Ice, JoJo’s Bizare Adventure, Shigatsu wa Kimi no Uso, Captain Tsubasa, One Punch Man, Boruto, Evangelion czy Akira to tytuły po prostru oczywiste. Coś, co samo przychodzi na myśl, gdy ktoś pyta się “wymień jakieś anime”.

A tu do pełnej listy oczywistości brakuje jeszcze tylko Czarodziejki z Księżyca oraz Ghost in the Shell. Niemniej jednak pewien jestem, że zobaczymy je w następnym numerze.

Innym problemem jest wiek tych serii. Jedynym, z omawianych tytułów, który ukazał się w tym roku jest Batman Ninja. Pozostałe mają w najlepszym razie 3-4 lata. Wyjątki stanowią te tytuły, które przypadkiem dostały niedawno kontynuacje.

Ja rozumiem o co chodziło twórcom. Chcieli zagrać na efekcie nostalgii. Problem polega na tym, że tego się tak nie robi. Właśnie dlatego, że omawiane anime są tak oczywiste. Każdy bloger piszący o anime wymęczył już setki tekstów o Akirze i Evangelionie zastanawiając się, skąd ich popularność. Otóż: stąd, że są bardzo wysoko wypozycjonowane w wyszukiwarkach. A to dlatego, że wszyscy o nich piszą do znudzenia. Nikt się już tymi tytułami nie jara. Przeciwnie: ludzie nimi rzygają.

Kartkując Kawaii miałem natomiast takie myśli „Co znajdę na następnej stronie? Może Shingeki no Kiyojin? Ah! Oto jest! Cóż bym innego spodziewał się w piśmie o anime?”

Warto też zwrócić uwagę tytuły tekstów, jak: „Akira: zapasy z mocarnym cyberbobasem”.

Wiecie co jest straszne?

Iż kogoś to chyba śmieszyło.

Numer, tradycyjnie, zamykają teksty publicystyczne. Można z nich dowiedzieć się między innymi, jak narysować czarodziejkę z księżyca oraz, że polski fandom mangi i anime skończył się po premierze Princess Mononoke…

Podsumowując:

Jak łatwo zgadnąć po tym tekście jestem elementem anty-fandomowym i nowe Kawaii mi się nie podobało. Gazeta wygląda jak zatrzymana w rozwoju, bardzo tandetna próba do słusznie minionej przeszłości.

Niemniej jednak jej lektura dała mi asumpt do napisania kilku tekstów, więc można uznać, że zakup się opłacał.