Przeczytane w listopadzie 2016:

Listopad 2016 to kolejny miesiąc, który mógłby być lepszy. W tym czasie udało mi się bowiem przeczytać zaledwie cztery książki, w tym zero fantastycznych. Napocząłem też piątą (tym razem faktycznie fantastyczną), choć zapewne nie ukończę jej przed świętami, co niestety sprawia, że przerwa techniczna w styczniu będzie koniecznością.

Zamiast tego udało mi się natomiast przeczytać dwa komiksy.

Fairest 1:

Ocena: 7/10

Fairest to spinoff komiksu „Baśnie na wygnaniu” koncentrujący się na tytułowych „Pięknych” czyli drugoplanowych postaciach kobiecych. Tom pierwszy opowiada o Śpiącej Królewnie, zamykając tym samym jeden z wątków poruszonych w głównej serii. Dodatkowo otrzymujemy krótką historię Pięknej i Bestii.

O ile ta druga historyjka zupełnie mi się nie podobała, albowiem moim zdaniem zepsuła dwie fajne postacie, to co do pierwszej też mam poważne wątpliwości. Z jednej strony jest ona pełna żywych scen akcji i dynamiczna. Czytało się ją dość dobrze, a co więcej wyjaśnia kilka tajemniczych wydarzeń z końcowych tomów głównej serii. Z drugiej dość mocno miesza w uniwersum i przynajmniej moim zdaniem spłyca niektóre postacie (zwłaszcza Królową Śniegu).

Także, jeśli pominąć sceny akcji historia tak naprawdę jest średnia i w stosunku do ogółu serii substandardowa.

Fairest 2:

Ocena: 7/10

Drugi tom. Tym razem na główny plan wchodzi Roszpunka, jej trauma z przeszłości oraz wyprawa do Japonii, w poszukiwaniu tamtejszych baśni. W dalszym tle natomiast widzimy jej relacje z Babcią Totenkindern, chyba ciekawsze od głównego tematu, lecz zupełnie nie wykorzystane i do uniwersum nic nie wnoszące.

Ponownie: historia moim zdaniem jest raczej średnia. To takie trochę skrobanie dna garnka, polegające na wyciągnięciu mało istotnej postaci oraz dorobieniu jej mrocznej historii, która w żaden sposób nie wpłynęła na ogólne wydarzenia. Tym bardziej, że tak naprawdę, mimo że ponownie komiks pełen jest żywej akcji nie umywa się on do ogólnego poziomu serii.

Z drugiej nie żałuje, że go przeczytałem, gdyż faktycznie dużo wyjaśnił z tego, co wydarzyło się w głównej serii i dodał dynamiki mającym w niej miejsce wydarzeniom.

Teoria sztuki wojennej:

Ocena: 8/10

Napisana przez generała-szoguna Stanisława Kozieja książeczka z początku lat 90-tych, mimo niezbyt zachęcającego początku (w którym autor chrzanił o broni psychotronicznej i jej potencjalnych zastosowaniach na polu walki) okazała się ciekawą, choć nieco przestarzałą pozycją.

Po prawdzie niektóre poglądy autora (broń psychotroniczną pozwolę sobie litościwie pominąć) zostały negatywnie zweryfikowane przez czas (np. tendencja do zastąpienia czołgów przez helikoptery szturmowe okazała się ślepym zaułkiem), to jednak książka pokazuje w interesujący sposób na czym polega współczesne pole walki oraz przed jakimi wyzwaniami stają żołnierze i jak powinni je rozwiązywać.

Moim skromnym zdaniem pozycja bardzo istotna dla miłośników militariów. Dość mocno klaruje sytuację, pozwala zrozumieć słownictwo, terminologię oraz ogólną problematykę wojskową. Tak więc należy powiedzieć, że jest to dobra książka.

Auxilia: Oddziały pomocnicze cesarskiej armii rzymskiej

Ocena: 7/10 (z powodu nudnego tematu)

Klasyczna, choć już dość stara i niestety dość ciężka (mimo, że krótka) pozycja traktująca o oddziałach pomocniczych imperium rzymskiego. Jako oddziały pomocnicze klasyfikowano wszystko, co nie było legionami (w związku z tym służący w nich żołnierze nie mieli wszystkich praw legionistów, pobierali też mniejszy żołd). Tak więc do grupy tej należeli przede wszystkim kawalerzyści różnych rodzajów, łucznicy oraz oddziały „autoramentów narodowych” złożone z wojowników szczególnie bitnych plemion (głównie germańskich i celtyckich) podporządkowanych sobie przez Rzym i zachęcanych do pozostawania przy swych rodzimych technikach walki.

Książka analizuje głównie zmiany, jakie w funkcjonowaniu Auxilli zaszły w trakcie całej historii cesarstwa, aż do ostatecznych reform w armii i rozwiązania tych formacji. Ogólnie jest to ciekawa, wnikliwa pozycja, która jednak strawna będzie chyba tylko dla miłośników rzymskiej wojskowości. Mi pasowała, ale szeregowemu czytelnikowi bym jej nie polecał.

Mitologia skandynawska w epoce wikingów:

Ocena: 9/10 lub wręcz 10/10

Najnowsze, polskie opracowanie tematu. Mimo, że ogólnie rzecz biorąc pojęta kultura wikingów oraz ich czasy są bardzo nośnym i popularnym tematem, to opracowań skupiających się na nich jest niewiele. Omawiana pozycja jest ostatnim wydanym tytułem poruszającym to zagadnienie. I prawdę mówiąc jest ona chyba najbardziej wyczerpującą pracą w temacie.

W odróżnieniu od wcześniej wspominanych na tym blogu prac tym razem nie mamy do czynienia z transkrypcją lub streszczeniem materiału źródłowego, ani też z jego beletryzacją czy omówieniem głównych wątków po łebkach, tylko dokładne omówienie analityczne religioznawcy.

Słupecki nie boi się zagłębiać daleko w czasie, posługiwać się źródłami starożytnymi i archeologicznymi oraz konfrontować ze sobą poglądów wcześniejszych badaczy, by dociec prawdy. Wiele miejsca poświęca postaciom często pomijanym lub uważanym za drugoplanowe, jak Tyr, Giganci, Walkirie etc.

W rezultacie jego pozycja poziomem i głębią analizy dosłownie miażdży wcześniejsze opracowania. Myślę, że dla osób interesujących się okresem jest to pozycja obowiązkowa.

Jedwabny szlak: kultura antyku między Chinami, a Rzymem:

Ocena: 8/10

Czyli opis szlaku handlowego, który ciągnął się przez całą środkową Azję w pierwszym tysiącleciu naszej ery, wpływając ogólnie na kształt cywilizacji z obydwu krańców naszej planety. Czy wiecie, że szata jednego z pierwszych cesarzy utkana została na wzór perskich tkanin? Japoński bóg burzy i wiatru Susano jest z dużym prawdopodobieństwem hipostazą greckiego Boreasza, a Nio, postać groźnego strażnika buddyjskich świątyń Herkulesa?

Uhlig zabiera nas w podróż po krainie, która (dosłownie) już nie istnieje: rzeki wyschły lub zmieniły bieg, jeziora przesunęły się, oazy pochłonęła pustynia oraz w krainę ludów, które już wymarły, by badać ich minioną chwałę, wielokulturowe i wieloreligijne społeczeństwa, złożone z pogan, animistów, manichejczyków, chrześcijan i buddystów, które kwitły na największej trasie handlowej starożytności.

Książka jest fascynująca i bogata w wiedzę, a jednocześnie nie jest sucha, potrafi oddać nastrój odwiedzonych miejsc.