Byle nie do Warszawy…

Piszę ten post bezpośrednio po wycieczce na Targi Książki, by podzielić się przemyśleniami na temat stolicy naszego kraju. Warszawę zaliczam do kategorii „moich miast”. Żyłem w niej i pracowałem przez kilka lat, mam w niej trochę znajomych i przyjaciół, choć już nie tak licznych jak kiedyś.

Co więcej chętnie bym się z mojego miasta wyprowadził gdzieś indziej. Praca mnie wkurza, ciągnie mnie do sympatycznych ludzi, imprez, sensownych knajp, sklepów, gdzie można kupować offline…

Ale wiecie co? Jakoś zupełnie nie mam ochoty, żeby akurat do Warszawy wrócić. Powody są liczne:

Komunikacja:

Pierwszy powód tej rzeczy stanowi rezultat nieszczęśliwego połączenia dwóch rzeczy: rozmiaru Warszawy oraz jej fatalnej komunikacji miejskiej. W skrócie: przygotujcie się na to, że żeby gdziekolwiek dojechać będziecie musieli poświęcić godzinę lub półtorej, niezależnie od użytych środków (wyjątek: metro). Podróżowanie po Warszawie jest tak przyjemnie, że ja osobiście, o ile jest to możliwe i czas mnie nie goni wolałem po niej chodzić na przykład maszerując z Blue City do Arkadii i z powrotem.

Wiecie: ja ze wsi jestem (no, prawie), a i swoje małe dziwactwa też mam. Dziesięć kilometrów to dla mnie żaden wysiłek. Zwłaszcza, że akurat moja wizyta zbiegła się w czasie z pierwszymi naprawdę ciepłymi dniami i po prostu marsz z jednego miejsca w drugie uznałem za przyjemniejszy niż gniecenie się jak sardyna z tłumem ludzi w autobusie miejskim lub w innym tramwaju.

Po drugie: zwyczaj ten bynajmniej nie wydaje mi się irracjonalny. W sytuacji, gdy muszę poświęcić pół godziny na czekanie na autobus oraz drugie tyle na jechanie rozgrzaną do granic możliwości i zapełnioną w podobny sposób puszką, to zwyczajnie przyjemniej jest i się przespacerować półtorej godziny, zwłaszcza, że koniec końców jestem w tym mieście turystycznie i czas mnie nie ściga.

Prawda niestety jest prosta: komunikacja miejska w Warszawie nie ma stanowić udogodnienia dla jej mieszkańców, ułatwiającego dostęp do poszczególnych części miasta, tylko sposób na ich złupienie. Autobusów i tramwajów jest zwyczajnie za mało, podobnie jak przystanków dla nich.

Zwyczaj łażenia wszędzie w Warszawie nawiasem mówiąc bardzo się przydaje, zwłaszcza, że przystanki autobusowe rozstawione są bardzo szeroko. Tak więc nawet podróżując komunikacją miejską trzeba liczyć się z tym, że będziemy musieli maszerować jakieś 1000 metrów, by dotrzeć do punktu docelowego.

Cywilizacyjna pustka:

Nie, żeby było warto. Warszawa bowiem niestety jest cywilizacyjną pustką porównywalną do Ciemnogrodu, przyczym akurat w tej konkurencji Ciemnogród wypada tu na plus. Wiecie: moje „kochane” miasteczko charakteryzuje się tym, że żeby kupić coś sensownego trzeba albo jechać półtorej godziny do Rzeszowa, albo zamówić to w internecie. Czyli żyjemy na takim samym poziomie jak Stolica.

Przy czym u nas chyba jest lepiej, bo do supermarketu mogę dotrzeć choćby z buta, albo w kilkanaście minut na rowerze. Warszawa niestety wymaga większych inwestycji czasowych. Jest to w szczególności przykre, gdyż niektóre dzielnice są wręcz pozbawione jakichś, sensownych sklepów z dobrze zaopatrzonymi spożywczakami włącznie. Działają w nich tylko żabkoidalne mini-spożywczaki z podstawowymi produktami o zawyżonych cenach, hipsterskie knajpy i alko-shopy. Nawiasem mówiąc Warszawa jest jedynym znanym mi miastem, gdzie w odrapanym budynku potrafi się na raz mieścić się elegancka knajpa dla korposzczurów, obskurny sexshop i alko-shop reklamujący się promocją na najtańsze jabole.

W porównaniu z tym nasze miasto, zbrojne w cztery biedronki, Lidla, drugi co do wielkości Kaufland w Polsce, kilka mniejszych marketów oraz ogromną ilość prywatnych sklepów, oddalonych o 15 minut jazdy na rowerze jest prawdziwym, handlowym emporium.

Od moich czasów zmieniło się w stolicy na szczęście tyle, że wszędzie powyrastały Biedronki, sklepy ratujące życie takim zbłąkanym podróżnym jak ja. Jest to o tyle dobre, że dominującym supermarketem w Warszawie był Carrefour, którego nie cierpię. Jest to jedyny market, który śmierdzi. Większość z nich i tak zbudowano na obrzeżach.

Przykra prawda jest taka, że rdzenni mieszkańcy Stolicy na zakupy jeżdżą do Radomia, jak Ciemnogrodzianie do Rzeszowa.

Ceny wszystkiego:

Skoro już jesteśmy przy sklepach, to warto zauważyć, że niestety w naszej pięknej stolicy ceny wszystkich towarów są o 10-20 procent wyższe, niż w innych częściach kraju. Taki jest po prostu urok stolicy.

Nie dotyczy to usług. Te potrafią kosztować więcej o nawet 50-100 procent.

Knajpy:

Jako osoba pochodząca z miasta, gdzie nie ma knajpy, w której a) dałoby się napić piwa bez lęku, że dostanie się kuflem w głowę b) czynnej po godzinie 23 (i to jest miasto turystyczne!) nie powinienem na warszawskie lokale narzekać. I w zasadzie jest to prawda. Pod tym względem stolica ma wiele zalet. Na przykład jest chyba jedynym miastem w Polsce wolnym od barów w klimacie Powstania Warszawskiego.

W zasadzie knajpy w owym mieście dzielą się na trzy kategorie. Są to:

• Jadłodajnie dla wyższych szczebli managerskich serwujące potrawy w rodzaju carpaccio z ośmiornic za 100 zeta porcja.

• Chińczyki i kebaby

• Dziwne knajpy dla hipsterów.

O jakiś porządny pub trudno, choć takich niezbyt porządnych widziałem kilka. Pod tym względem Lublin, Rzeszów czy Kraków wypadają niestety moim zdaniem dużo lepiej, jakaś cieplejsza jest też w tych miastach atmosfera (choć porównywanie Warszawy z innymi miastami jest bezprzedmiotowe, bowiem nawet Kraków jest od niej mniejszy o rząd wielkości). Co więcej nawet moje krótkie pobyty we Wrocławiu czy (przy całym mym braku szacunku do tego miasta) Łodzi wskazują, że w miastach tych są lepsze knajpy.

Popularność tych trzech typów lokali mnie nie dziwi. Wiadomo: wyższa kadra zarządzająca potrzebuje miejsc, w których może zabawić się w spokoju, świadoma, że podludzie zatrudnieni na niższych szczeblach tam nie przyjdą.

Drugi powód to formacja intelektualna części pracowników korporacyjnych, do których tego typu knajpy mogą trafiać lepiej, niż lokale o innym charakterze. Ta formacja intelektualna to: „jestem pierwszym członkiem mojej rodziny który nie pracuje fizycznie. Muszę zaznaczyć mój awans społeczny stylem życia! Jem tylko makaron, ketchup i sushi!”

I wcale tu nie żartuje. Jedną z zalet mojego obecnego miejsca pracy i zamieszkania jest to, że nie muszę się z tego typu ludźmi użerać.

Jeśli natomiast chodzi o dwie pozostałe, to spójrzmy prawdzie w oczy: przy cenach najmu i w ogóle wszystkiego, jakie w tym mieście panują istnieją tylko dwie strategie biznesowe dla lokalu gastronomicznego. Można więc albo podawać szczury w sosie pięć smaków i słodko-kwaśnym, w nadziei, że klienci i sanepid nie zauważą, albo zrobić stoły z desek, nakryć dyktą i również podawać szczury, udając, że tak ma być i jest to ostatni krzyk mody.

A jeśli o niższych szczeblach hierarchii korporacyjnej mowa.

Hołota:

Patologii w Warszawie jest nawet więcej niż w wioskach otaczających Ciemnogród. Wystarczy wysiąść na Centralnym, by się na nią napatrzyć. Ogólnie rzecz biorąc są gorsze pod tym względem miasta (Kraków jeśli wierzyć mojemu bratu, Łódź, Żulardów, Katowice), ale są też i lepsze. Tylko pierwszego dnia byłem świadkiem dwóch mordobić. A potem sobie przypomniałem, że po centralnym w okolicach wieczora nie należy chodzić.

Dworzec ten niestety bowiem przyciąga hołotę. Raz, że leży on, jak sama nazwa wskazuje centralnie, więc na trasie każdego przemarszu, które to trasy się na nim krzyżują. Dwa, że jest to miejsce ciemne, pełne zakamarków i korytarzy, umieszczone pod ziemią, a co więcej znajdują się w nim liczne załomy, które ograniczają widoczność. Można więc tam zająć się dowolną, aspołeczną działalnością.

Na powierzchni natomiast… Ulotki reklamujące punty świadczenia usług najstarszego zawodu świata leżą wszędzie, menele włóczą się w bandach 10-15 osobowych, panie negocjowalnego afektu reklamujące swe bardzo wątpliwe wdzięki też da się nieraz zauważyć, zwłaszcza w trójkącie Marriott – Plac Konstytucji – OrkoTower. Bo kim innym mogą być odziane w przejrzystą bieliznę panie 50+ prężące się w „pociągający” (ciekawe dla kogo?) sposób na widoku publicznym?

Chyba najgorsze ze wszystkich są jednak spotkania z żebrzącymi ćpunami-heroinistami, choć na szczęście nie częste (zdarzyły mi się takie może ze dwa razy). Upiornie bladzi, z dreszczami, nieobecnym wzrokiem… Po prostu koszmar.

Już wolę rolników-paskudników.

Dworzec Zachodni:

Niesamowite miejsce.

Mogliby go zburzyć.

Jakość i cena noclegów:

Jako weteran agroturystyk, hosteli, domów studenta zaocznego i stancji wszelkiego rodzaju powiem wprost: Warszawa to noclegowy koszmar. Za noc w hostelu płaci się tyle, co w innych miastach za hotel, opcje ekonomiczne są natomiast pomyślane wyłącznie o samobójcach lub masochistach.

Nie będę ukrywał, że w trakcie mojego wyjazdu właśnie hostelu korzystałem, co wynikało z dwóch powodów a) pomimo, że kilka osób proponowało mi nocleg uznałem, że nie byłoby to grzeczne, gdybym wykorzystał go wyłącznie jako bazę wypadową do krążenia po innych znajomych (dlatego też nawiasem mówiąc z niektórymi w ogóle się nie zmawiałem, bo miałem za mało czasu, żeby wszystkich obsłużyć) b) nie było już miejsc w hotelu, w którym planowałem się zatrzymać.

I muszę przyznać, że czegoś takiego jeszcze nie widziałem.

To było coś w rodzaju szafy na ludzi. Nie hotel kapsułkowy z Japonii, tylko raczej jego wersja made in PRL. Było to pomieszczenie wielkości schowka na szczotki, do którego jakiś krasnoludzki inżynier wcisnął łóżko, toaletę i kabinę prysznicową. Aby wejść pod prysznic trzeba było stanąć na łóżku…