Jak wiadomo z przedostatniego wpisu: niedawno miałem okazję przeczytać komiks Kroniki Czarnego Księżyca i lektura podobała mi się bardzo. Niestety wrażenie zepsuł mi tom 14, a 15 i dalsze (jest ich 21) ten stan pogłębiły. Częściowo wynika to ze zmiany konwencji dzieła, z klasycznego fantasy na planet punk. A częściowo z uwagi na głupoty, jakie autorzy tam popisali. Głupoty raczej mało strawne i raczej zaskakujące, przynajmniej dla kogoś, kto urodził się i wychował w Polsce.
Podejrzewam, że dla osób wychowanych w innych krajach też mogą wydawać się podejrzane. Ogólnie idee zawarte w komiksie najkrócej opisać mogę jako „oświeceniowe”. Nie w sensie, że takie mądre, tylko w takim, że XVIII-wieczne. Czytaj dalej
Dawno temu istniał taki producent gier komputerowych, który nazywał się Cryo Interactive. Zasłynął on tworzeniem masy gier, które były bardzo ładne graficznie, oparte na świetnych pomysłach, ale spieprzonych pod pozostałymi względami.
Endling: Extinction is Forever jest grą stawiającą sobie za cel budowanie wrażliwości ekologicznej. Wcielamy się w ostatnią lisicę żyjącą w zniszczonym przez człowieka świecie. Mamy za zadanie ocalić swoje potomstwo od śmierci, wykarmić je i ogólnie rzecz biorąc zapewnić przetrwanie gatunku.
Kurcze, nie wierzę, że muszę takie rzeczy tłumaczyć… Post zainspirowany jest lekturą wiadomej grupy na Facebooku i pojawiającymi się tam wypocinami. Jest też próbą odreagowania od nich. Jak pisałem: nie wierzę, że istnieje konieczność tłumaczenia ludziom, mieniącym się „fanami fantasy” dlaczego opowiadania oraz powieść Andrzeja Sapkowskiego traktujące o przygodach wiedźmina Geralta odniosły sukces. Jednak moje oczy widzą rzeczy, których umysł nie chce przyjąć. Na przykład to, że ludzie wrzucają do fantasy zarówno Expanse, jak i Ogniem i Mieczem.
Niedawno na Panie I Panowie, Zagrajmy W RPG założony został fajny temat. Dotyczył on ostrzegawczych sygnałów, po zauważeniu których nie kupujemy podręczników do gier fabularnych.
Kroniki Rozdartego Świata to jedna z najlepszych książek fantasy, jakie czytałem w ostatnich latach. Co więcej: jest to książka relatywnie nowa, czego o znacznej części innych „jednych z najlepszych jakie czytałem w ostatnich latach” nie da się powiedzieć. Mimo bardzo marudnego tytułu wpisu jest to też bardzo pozytywna książka, napisana ciepło, z humorem i traktująca o sympatycznych bohaterach. Prócz tego obfituje w akcje, ma całkiem zgrabnie wykreowany i intrygujący świat, a do tego jest całkiem inteligentna.
Muszę powiedzieć, że wojna na Ukrainie bardzo mocno namieszała mi w wyobrażeniach o polityce międzynarodowej. Na ten przykład, o ile wcześniej byłem zatwardziałym wyznawcą politycznego realizmu, tak teraz moje opinie mocno przesunęły się w stronę idealizmu i liberalizmu (to jest wiary w obecność wyższych wartości i prawa w polityce).
Luty zakończył się wynikiem dalekim od imponującego, przeczytałem bowiem ledwie pięć książek. Wynikało to z kilku czynników, z których dwa były najważniejsze: nie miałem ochoty czytać książek, a jedna z nich była bardzo rozczarowująca, druga natomiast ciężka. Co zaś się tyczy ochoty, to na początku miesiąca usunięto mi dolną ósemkę, w efekcie czego szczęka bolała mnie przed dwa tygodnie. Nie muszę więc chyba tłumaczyć dlaczego więc motywacji nie miałem do czegokolwiek. W tym także czytania książek. 
Wojna weszła już w drugi rok, osobiście myślę, że potrwa jeszcze co najmniej do jesieni przyszłego. Koniec końców jednak się skończy. Pytanie brzmi, jak nasz świat będzie wyglądał po jej zakończeniu. Bo powiedzmy sobie szczerze: nie będzie to już taki sam świat (a na pewno nie taka sama Europa) jak jeszcze niedawno.
Fanboj i Życie 