O krzaczku konopi, butelce roundupu i wrednych ludziach:

Gdzieś tak na końcu czerwca, który był miesiącem dość bogatym w wydarzenia, na jednej z grup Facebookowych pojawił się człowiek z problemem pod postacią krzaczka konopi indyjskiej, który ktoś uprawiał na jego działce budowlanej. Poradziłem mu problem rozwiązać w taki sam sposób, jak poradził sobie z nim pewien mój znajomy (o którym nie będę rozmawiał, bo to jeszcze się nie przedawniło). Znaczy się: podlać krzaczek roundupem.

Odpowiedź ta ściągnęła na moją głowę falę krytyki, albowiem „powinienem wykazać się obywatelskim nieposłuszeństwem” i iść do więzienia za jakiegoś domorosłego Pablo Escobara.

Trochę ta sytuacja mnie bulwersuje, tak prawdę rzekłszy.

Przeczytane w lipcu 2020: Expanse, Tolkien i dużo Ospreya:

Lipiec był relatywnie mniej wydajnym miesiącem, jeśli chodzi o czytelnictwo. Ciągłe awantury w pracy, wzmożony ruch na ekspozycji, tłumy zwiedzających którzy wymyślili sobie zrobić u nas koronaparty, zły humor i Mordhau sprawiły, że udało mi się ukończyć ledwie 10 książek, z czego tylko 4 stanowią pozycje pełnoprawne, a pozostałe 6 to oczywiście Ospreye…

I, co oczywiste, Dark Heresy nadal nie ma na tej liście.

Mordhau: kilka słów o świetnej grze:

Mam w rękach miecz / Unoszę go w górę / Dalej, do przodu, z wojny chórem / W rękach krew / Na rękach krew / A w rękach miecz / I ciągła krew.

– Kazik Staszewski „Krew jak śnieg”.

Czy wykształcenie autorów jest powodem jakości gier fabularnych?

Przy okazji mojego tekstu o Kobold Guide to Game Design Slann stwierdził, że różnice w podejściu i jakości tekstu tego poradnika, w stosunku do podobnych, pisanych dla autorów gier komputerowych wynikają z faktu, że autorzy gier fabularnych to w większości humaniści, a ci od komputerówek to najczęściej inżynierowie. Argument ten bardzo zapadł mi w pamięć i chodził za mną od jakiegoś czasu, dużo też o nim też myślałem…

Wykształcenie faktycznie może rzutować na kulturę pracy, jednak moim zdaniem nie wyjaśnia kilku szczegółów.

Ziemkiewicz: kolejny prześladowany za bycie nie powiem czym…

W cieniu Komudy rozgrywa się dramat kolejnego pisarza prawicowej fantastyki: Rafała A. Ziemkiewicza, który – jak na na pisarza przystało – wydał nową książkę. Książka ta została wywalona z licytacji Allegro za nawoływanie do nienawiści (ale już ją przywrócono), samemu autorowi dostaje się natomiast od bycia rasistą, faszystą, homofobem i antysemitą…

Oczywiście znalazły się też osoby, które pisarza bronią, albowiem cierpi on za swoje poglądy.

Tak, jasne, Ziemkiewicz.

Czy Wiedźmin faktycznie jest plagiatem Elryka?

Temat taki kilka razy ostatnimi czasy wyrzucił mi się na Youtube, afera na razie ogranicza się do zachodniego fandomu, ale znając takie sytuacje tylko kwestią czasu jest, aż rozprzestrzeni się na nasze regiony Internetu.

Wiadomo chyba każdemu, kim jest wiedźmin Geralt. Pewnie mniej osób kojarzy, że istnieje też postać zwana Elrykiem z Melnibone, stworzona przez Michaela Moorcocka. Obaj bohaterowie mają rzekomo ze sobą wiele cech wspólnych, w efekcie czemu część zachodnich fanów zarzuca Andrzejowi Sapkowskiemu plagiat… W niniejszym wpisie odniosę się do tego zarzutu.

Ja przepraszam, że ostatnimi czasy nie odpowiadam na komentarze…

…Ale szczerze mówiąc nie mam ochoty z ludźmi gadać. Wynika to niestety z tego, co dzieje się u nas w pracy. Nie dość, że (jako iż ruszył sezon turystyczny) mamy w robocie straszny młyn, ludzie walą drzwiami oraz oknami, w efekcie czego jestem raczej zmęczony (a poza tym tylko czekać, aż Sanepid nas zamknie), to jeszcze mamy też nową kierowniczkę, co pogarsza sprawę.

Zjawisko obniżonych standardów:

Nie ja pierwszy to zauważyłem, przeciwnie o ile pamiętam pisał o tym Keii, o ile pamiętam lata temu, na blogu, którego o ile pamiętam, już nie ma. Chodzi tu o fory, jakie fani dają dziełom należącym do ich ulubionych gatunków. W rezultacie dzieła te są chwalone, nierzadko przesadnie, nie dlatego, że są obiektywnie dobre, a dlatego, że wypadają dobrze, albo przynajmniej nie najgorzej na tle innych przedstawicieli chwalonego gatunku. Ich elementy są wynoszone pod niebiosa, ubóstwiane i traktowane jak dzieła geniuszy, mimo że, gdyby porównać je z takimi samymi elementami w innych gatunkach twórczości to bynajmniej tak wspaniale nie wyglądają.

XCOM: Chimera Squad – mini recenzja i mini poradnik:

Chimera Squad to najnowsza odsłona serii XCOM. W grze przenosimy się w czasy po wojnie, do miasta City 31, gdzie ludzie i kosmici żyją obok siebie. Będziemy musieli dowodzić lokalną komórką XCOM, która ma za zadanie wspomagać policję w walce z przestępczością. Zespół składa się z 11 gotowych postaci, z których każda posiada unikalny zestaw umiejętności. Dobór bohaterów tak, by tworzyli wzajemnie wspierający się zespół stanowi najtrudniejszy element gry i klucz do sukcesu.

Dlaczego Wielkiej Piramidy jednak nie zbudowali kosmici?

Ostatnimi czasy wdałem się na Facebooku w dyskusję na temat tajników budowy Piramidy Cheopsa oraz tego, na czym polega jej wyjątkowość. Jako, że przy okazji napisałem dość dużo tekstu, który wystarczy teraz tylko przeredagować, by stworzyć post, to postanowiłem tak właśnie zrobić.

Otóż: nasz stan wiedzy na temat piramid jest na tyle duży, że potrzeba albo całkowitej ignorancji, albo też złej woli, by twierdzić, że coś w nich jest „tajemniczego” lub „wyjątkowego”. Jedyne co jest bezprecedensowe w Wielkiej Piramidzie to skala budowy. Ta rzeczywiście była niespotykana.

Wszystko inne: tempo prac, użyta technologia czy organizacja już takimi nie są.